ارتباط بین ذرات معلق موجود در هوای شهر تهران و سقط خود به خودی سه ماهه اول بارداری

زمینه و هدف: یکی از عوامل تهدید کننده سلامت انسان‌ها در قرن اخیر آلودگی هوا می‌باشد. مهم‌ترین آلاینده هوا در شهرهای بزرگ ذرات ‌معلق است. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین ذرات‌معلق محیط و سقط جنین خود به خودی سه ماهه اول بارداری بود. روش‌ بررسی: این پژوهش موردـ شاهدی در سال 1389 بر روی 148 سقط جنین(گروه مورد) و 148 خانم باردار سالم(گروه شاهد) انجام شد. از مناطق 22 گانه تهران، 10 بیمارستان به طور تصادفی انتخاب شدند. افراد مورد مطالعه به روش نمونه‌گیری در دسترس از بیمارستان‌های منتخب جمع‌آوری شدند. غلظت ذرات معلق به وسیله ایستگاه‌های شرکت کنترل کیفیت هوا و سازمان محیط زیست تهران سنجش می‌شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری تی، مجذور کای و رگرسیون تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: متغیرهای سن، سن همسر، سن اولین زایمان، میزان تحصیلات، متوسط درآمد خانوار، نوع و فاصله با زایمان قبلی، سابقه سقط قبلی، پاریتی، شاخص توده بدن، مدت زمان اقامت در تهران، مدت زمان کاری و مدت زمانی که در طی روز بیرون از منزل سپری می‌شد، در دو گروه همسان بودند(05/0p>). میانگین غلظت ذرات معلق محیط در گروه مورد(22/39±4/94 میکروگرم بر متر مکعب) به‌طور معنی‌داری بالاتر از گروه شاهد(55/22±54/83 میکروگرم بر متر مکعب) بود(001/0>p). مشخص شد میان سن حاملگی و غلظت ذرات معلق محیط ارتباط آماری معکوسی وجود دارد(05/0p>). نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش نشان داد که میان غلظت ذرات معلق محیط و وقوع سقط خود به خودی جنین ارتباط وجود دارد.